ümit yaşar oğuzcan

ünlü aşk şairlerimizden. bekleyenler için şiiri favorim.

acılar denizi şiiri efsanedir.

yaklaşık 24 intihar girişimi başarısızlık ile sonuçlanmış şair. idolümdür.

(bkz: beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın) dizelerinin sahibidir. oğlu vedat'a yazmıştır. ümit yaşar bunu her ne kadar bir sevgiliye yazmış gibi görünse de aslında oğlu vedat için yazmıştır. intihar ederek ölen oğlu vedat. hikaye yada efsane şöyledir. ümit yaşar melankolik bir adamdır. sürekli intihar eder. ama gitmeye de gönlü yoktur ya ölemez. oğlu da bir gün neden olduğu bilmemekle beraber "baba öyle olmaz böyle olur" diyerek intihar edip öldüğü söylenir. ümit yaşar'da bu dizeleri ona yazmıştır. bildiğim budur

yıllar gelir geçer devirler değişir. evler değişir sonra şehirler değişir. hep aynıdır alemdeki zindancıbaşı, işkence kalır sadece esirler değişir.

(bkz: bensiz bir dünya) adlı şiirini çok severim.

''gülleri sarı severim , toprağı ıslak türküleri yanık , şiirleri hoyrat havayı nemsiz , çayı demsiz bir seni olduğun gibi bir seni herşeye rağmen bir seni hep , bir seni hala''

herkesin kendinden bi parça bulabileceği şairdir kanımca

gitgide alışıyorum sana.... hiçbir alışkanlık bu kadar güzel olamaz... ellerin ellerimden uzaksa nasıl güçsüzüm bilemezsin... yanımda olduğun zamanlar; sigara dumanı gibi ciğerlerime doluyor, alkol gibi damarlarıma yayılıyorsun... durmadan başım dönüyor verdiğin hazdan... alışkanlıklar daima korkutur beni... düşün ki ben yaşamaya bile alışkın değilim... kendimi kendime alıştıramadım yıllardır... fakat şimdi sana alışıyorum... alıştıkça özlemim artıyor, daha yoğunlaşıyor. yalnız içimde garip bir korku var. sana alışmaktan değil seni kendime alıştırmaktan korkuyorum... bir gün sana şimdi verdiklerimden daha güzelini daha değerlisini verememekten korkuyorum... bir gün ansızın ölmekten ve seni, bana olan alışkanlığınla yapayalnız bırakmaktan korkuyorum... oysaki her zaman ve günün her saatinde yanında olmalıyım senin... bana alışmış olmaktan pişmanlık duyacağın bir dakikan bile olmamalı... bütün zamanlarını zamanlarımla karıştırıp emsalsiz bir zaman bileşiminde yaşatmalıyım seni... uykularda bile aynı rüyayı görmeliyiz. her şeyin ve her zevkin yarısı senin olmalı, yarısı benim... "bana alış" demeyeceğim... nasıl olsa alışacaksın bir gün... şimdi çirkinliğimde güzellikler bulan gözlerin, o zaman en güzeli görecek bende! alışkanlığınla, sevginle yepyeni bir "ben" yaratacaksın benden! ilk defa sevilmenin ürpertileri içindeyim inan. sevgimle mukayese edebileceğim tek şeyi beni sevmende buldum... ömrümde kimse bana sevmenin gerekliliğini öğretmedi. kimseden sevgisini istemedim, verdiler almadım. bencildim bir zamanlar, sevmek benim hakkım diyordum. oysaki şimdi bir zamanlar hiç sevmemiş olduğumu kendi kendime biraz da utanarak itiraf ediyorum. asıl büyük sevgiyi seni sevmekte buldum ve sevgim senin sevginle değerleniyor, ayrı bir anlam kazanıyor... sevgin olmasaydı değersiz bir cam parçasıydım. sevginle bir aynayım şimdi. bana bakanlar baştanbaşa seni görecekler içimde... bir zincirin iki halkasıyız seninle anlıyor musun? aynı kadehte karışmış iki içkiyiz. iki kelimeyiz seninle birbirini tamamlayan. her yerde iki olduğumuz için bir bütün haline geliyoruz durmadan... alışkanlığım devamlı sana çekiyor beni... durup durup dudaklarını öpmek geliyor içimden... saçlarını okşamak geliyor, ellerini tutmak geliyor... kokunun tenime sindiğini hissediyorum geceleri... teninin dudaklarımda eridiğini hissediyorum... boynunun en güzel yerini benden başkası bilemez artık... seni kimse benim kadar benimle bir bütün olduğuna inandıramaz.... gitgide bu alışkanlığın içinde kaybolduğumu hissediyorum... beni yaşadığım zamanın dışına çıkarıyorsun. bir gün tarih öncesinde yaşıyoruz , bir gün bulutların üstünde... uzun süren bir baygınlık sonrasının o anlatılmaz baş dönmesi içindeyim... bütün merdivenler birbirine eklendiği zaman seninle vardığım yüksekliğe erişemez... açılmış bütün kuyuların derinliği içimde seni bulduğum yer kadar derin değil... alışkanlık kozasını ören bir ipekböceği gibi gitgide tamamlıyor bizi. emsalsiz bir oluşun içinde yuvarlanıyoruz. korkunç bir yangın başladı yüreklerimizde. özlem, kıskançlık, arzu ne varsa içimizde hepsi birdenbire tutuştu. alev almayan bir yerimiz kalmadı. alevlerimiz muhteşem bir kızıllığın içinde yıldızlara kadar uzanıyor. hiç bir su, bu ateşi söndüremez artık. nehirle, denizler boşalsa üstümüze hiç sönmeyeceğimizi biliyorum. bu yangın biz birer kor haline gelinceye kadar sürecek. önce bakışlarımız alıştı birbirine, sonra parmak uçlarımız... bu oluş tamamlandığı anda yeryüzünde bizden güçlüsü olmayacak! en mutlu olduğumuz yerde en güçlü de olacağız seninle... bu bir sonun değil bir varoluşun başlangıcıdır. geçmişteki tüm alışkanlıkların bana alışmanı önleyemez artık...

ben kalbimi o taşlarda biledim bütün pisliklerini yeryüzünün kazıdım hançerimle yeniledim son dakikasında bile ömrümün ben tanrıdan başka bir şey istemem her sevgiye açık olsun pencerem

her gunum seninle diye bir siiri var sevgilime okuma firsati olmadi bi turlu okuyamadim suan ayriyiz ve ben bu siirden nefret ediyorum artik

aşk başlamadan güzel, kalplerde heyecan bakışlarda korku olduğu zaman güzel... birbirimize sezdirmemek için çırpınış, başkaları görmesin diye çabalayış, gözlerim gözlerinin mavisine değdiği zaman... aşk başlamadan güzel...

benden kurtulmak enfesto bir şiiri bayılırım kendilerine. ayrıca sahibini arayan mektuplar mektup 2 diyorum. neyse aşk acısı çekiyorum müsaadenizle

"sen benim gökyüzümdün, denizim, toprağımdın. şimdi bir hatıra olamazsın." dizeleriyle bize 'onu' hatırlatan şair gibi şair. hatıra olmasına katlanamayacak kadar sevdiğimiz o kişiye adayalım bu şiiri !

azizken gözümde sudan ekmekten yoruldum uslu dur yapma demekten yüzyıllardır namussuzluk etmekten bir türlü uslanıp bıkmadın namus

"her vapur seni getirecek bana, bütün istasyonlarda seni bekleyeceğim."

"karanlıklar içindeyim, kapkarayım bugün gel gök mavisinden, 'deniz' mavisinden bana bir şarkı söyle.."

unutulmayanlar ; biliyorum, unutamayacaksın! ağır ağır geçecek mevsimler, bir bir ağıracak saçının telleri solacak albümde eski resimler. beni hatırladıkça için ürperecek, boşanan gözyaşlarını tutamıyacaksın. boşuna zorlama kendini, sevdiğim; biliyorum, unutamayacaksın. ve biliyorsun, ben de unutamayacağım, eskimeyecek içimde sana ait ne varsa şöhretmiş, servetmiş herşey geçiyor, inan dostluklar ve sevgiler kalıyor, kalırsa. sen benim gökyüzümdün, denizim, toprağımdın, şimdi bir hatıra olamazsın belirsiz, uzak biliyorsun bazı şeyler vardır elimizde olmayan işte öyle imkansız birşey seni unutmak. zannetme ki herşey bitti sevdiğim; birgün yeşerecek şu sararmış yapraklar. ve bundan sonra kim severse dünyada; seni ve beni hatırlayacaklar.

galata kulesi şiiri çok etkilemistir beni hep...

cok sevdigim bir şairdir. suan cok melankolik bir havadayim. lapa lapa kar yagiyor ve sevgilim kilometrelerce uzakta. umit yaşar oğuzcan in dedigi gibi " çaresizligin en amansiz oldugu yerdeyim simdi. "

ben seni sevdim mi? sevdim, öyle ya bir çizgiye vardım seninle beraber ve bir gün orada yitirdim seni ben seni sevdim mi? sevdim, ya sen beni?

6 haziran 1973 pırıl pırıl bir yaz günüydü aydınlıktı, güzeldi dünya bir adam düştü o gün galata kulesinden kendini bir anda bıraktı boşluğa ömrünün baharında bütün umutlarıyla birlikte paramparça oldu bir adam düştü galata kulesinden bu adam benim oğlumdu gencecikti vedat işıl ışıldı gözleri içi bütün insanlar için sevgiyle doluydu çıktı apansız o dönülmez yolculuğa kendini bir anda bıraktı boşluğa söndü güneş, karardı yeryüzü bütün zaman durdu bir adam düştü galata kulesinden bu adam benim oğlumdu "açarken ufkunda güller alevden" çıktı, her günkü gibi gülerek evden kimseye belli etmedi içindeki yangını yürüdü, kendinden emin sonsuzluğa doğru galata kulesinde bekliyordu ecel bir fincan kahve, bir kadeh konyak ölüm yolcusunun son arzusuydu bu bir adam düştü galata kulesinden bu adam benim oğlumdu küçücüktü bir zaman kucağıma alır ninniler söylerdim ona uyu oğlum, uyu oğlum, ninni bir daha uyanmamak üzere uyudu vedat 6 haziran 1973 galata kulesinden bir adam attı kendini bu nankör insanlara bu kalleş dünyaya inat şimdi yine bir ninni söylüyorum ona uyan oğlum, uyan oğlum, uyan vedat.

"gel beraber ağlayalım sabah olmadan damla damla bir zehir karışsın kanımıza insanları affedelim, yaşamayı sevelim sonra insan yaratıldığımıza zavallılığımıza gel beraber ağlayalım hatırla tekrarı, bir ömre bedel dakikaları gerçek olmayan hayallerimizi düşün biz de bir yerde insanız neyleyelim hep böyle bıçağın kemiğe dayandığı gün gel beraber ağlayalım o ayrılığın kederin hüküm sürdüğü o zamanın ilerlemediği gecelerde söyle kime yalvaralım, kimi bekleyelim hep böyle bıçağın kemiğe dayandığı gün gel beraber ağlayalım ne aradık, ne bulduk bu yeryüzünde inan sevdiğim bizi aldattılar sonunda yapayalnız kaldık neyleyim gel, dünya duruncaya kadar, ölünceye kadar gel beraber ağlayalım"

"bakışlarında beni dinlendiren bir şey var; kıyısındaymış gibi en sakin denizlerin..."

"sevmek seni tanrılar gibi; seninle tanrılaşmak."

mektup yazıp kendi adresine postalayan ve sonra posta kutusuna gelen mektubun sevgilisinden geldigini dusunup mutlu olan sairimiz

"denizlerim senin kıyılarında sakin, bırak ellerini avuçlarımda kalsın."

"yaşıyorsam; içimde umut varsa, yine seni özlediğim içindir."

ispanyol meyhanesi adli şiiriyle beni benden alan şair

"bir seni olduğun gibi, bir seni her şeye rağmen. bir seni, hala..."

"alkol duvarlarını geçelim artık, damarlarımızdan ispirto akmalı" diyerek dipsizliğin dibini gösteren şair.

"ve içimdeki bu dayanılmaz sıkıntı, bu emsalsiz hüzün seni beklediğim içindir."

ne güzel şairsin..

"öyle sessizce öldüm ki defalarca hiçbir zaman anlaşılmadı yokluğum"

'bir seni olduğun gibi, bir seni her şeye ragmen; bir seni hâlâ.. '

ümit yaşar adlı bir adama ilgi duyduğumdan bir aralar bayağı araştırıp, şiirlerini falan ezberlemeye girişmiştim. tüm edebiyat camiasından özür diliyorum. o iş de olmadı zaten.

buyuk sair..

"aşktı o, değiştiren tüm gecelerimi aşktı o, beni durup durup yenileyen"

biliyorum güzelliğin yeraltı nehirlerinde benzer, biliyorum bir sır gibi güzelsin. hani anlatılmaz duygular vardır hani şarkılar vardır sevip söyleyemediğimiz. şiirler vardır unuttuğumuz aşina çehreler vardır hani, zaman zaman hatırlayamadığımız. i̇şte sen o kadar güzelsin. ve ben o kadar karanlıklar içindeyim ki; şunlar ellerindir diyorum, tutamıyorum. şunlar gözlerindir diyorum, bakamıyorum. düşün, kahrımdan ölmeliyim artık ölemiyorum.

bir gece ansızın gelebilirim

bekleyenler için adlı şiiri her okuyuşta göz doldurur

"yaşıyorsam; içimde umut varsa, yine seni özlediğim içindir."

3üde çok iyi çocukar

"gökyüzü güneş olsa sensiz karanlıktayım" çok dokunsa da yüreğime, çok severim. zaten hep acıtanları sevmez miyiz?

"... bir gün anlarsın hayal kurmayı; beklemeyi, ümit etmeyi. bir kirli gömlek gibi çıkarıp atasın gelir bütün vücudunu saran o korkunç geceyi. lanet edersin yaşadığına... maziden ne kalmışsa yırtar atarsın. o zaman bir çiçek büyür kabrimde, kendiliğinden. seni sevdiğimi işte o gün anlarsın."